سالها گذشت تا فهمیدم:
غرور بدترین دشمن انسان است. تندرستی با ارزش ترین دارایی است. بی تفاوتی دردناکترین انتقام است. آسایش و آرامش، بهترین نعمت است. هر کسی می خندد بدون غم و درد نیست. هر کس زبانش نرم است، دلش گرم نیست. هر کس که با توست، لزوماً دوست تو نیست. هر کس اخلاقش تند است، جنسش سخت نیست.خداوند بهترین دوست و خانواده بزرگ ترین شانس توست.
فهمیدم:
همیشه ظاهر معرف باطن نیست. همیشه رفتن از روی نفرت نیست. کسی موظف به آرام کردن تو نیست. جنگ کردن با برخی اشتباه محض است. همیشه آنچه را می خواهی اتفاق نمی افتد. گاهی وقتها در اوج شلوغی، تنهاترین هستی. گاهی صمیمی ترین دوستت می شود غریبه ترین . گاهی حتی با گریه و التماس هم نمی توانی به خواسته هایت برسی.
تنفر نوعی عشق است! دلخوری و ناراحتی بخاطر زیادی اهمیت دادن، گاهی دلت بدجوری تنگ می شود، برای آدم های دوست داشتنی سابق. گاهی با همه ی وجودت کسی را دوست داری در حالی که او تو را نمی بیند. گاهی کسی که در نگاه اول از او بدت می آید، روزی صمیمی ترین دوستت می شود و بر عکس.گاهی باید گذشت کرد، گاهی باید عوض شد، گاهی باید دل کند و گاهی هم باید رد شد و رفت.